Olympisch Stadion

Het Olympisch Stadion en ik

Lezers vertellen hun belevenissen: Annemiek is hardloopster en loopt haar eerste halve marathon in Amsterdam.

De marathon van Amsterdam spreekt tot de verbeelding. Het is mijn eerste echte lange duurloop en daarom heb ik me ingeschreven voor de halve. Nog steeds een lange 21,1 kilometer- maar wel met hetzelfde mooie parcours door de stad én met dezelfde magische finish in het Olympische stadion als de echte Marathon.
Tijdens de Spelen van 1928 liep Ahmed Boughéra El Ouafi uit Frankrijk op deze plek de marathon in 2:32.57 - vrouwen mochten in die tijd nog niet de marathon lopen(!) Ik ben blij als ik de halve een half uur sneller loop!

Het is zondagochtend. De metro op de Amstelveense weg spuwt massa's sporters en supporters uit. Op weg naar de start op het Stadionplein word ik omringd door talen van over de hele wereld.

Als het startschot klinkt, zet mijn startvak zich in beweging. Het avontuur is begonnen! Ik voel me goed en als de groep na een paar kilometer uiteenvalt, kan ik m’n eigen tempo lopen. Het is mooi loopweer. Het is oktober. Het herfstzonnetje schijnt, er is bijna geen wind en het is niet te warm.

Na een stuk door de stad en een saai stuk over een industrieterrein loopt de route weer de stad in.

Bij het Rijksmuseum beginnen de kilometers te tellen. De spons, het gelletje en de energiedrank doen wel wat, maar halen niet de vermoeidheid uit mijn voeten. En de blaar onder mijn dikke teen is inmiddels stukgelopen. Ik negeer de bierdrinkende supporters Langs de kant en focus me op het volgende stuk tot het Vondelpark.

Het hek van de ingang van het park geven nieuwe energie. Het laatste stuk! Toch is het Vondelpark groter dan in mijn herinnering. De aanmoedigen en het flesje water van m’n vriend Dick halverwege houden me op weg. Maar aan het einde van het park wacht een onaangename verrassing. Wat is die Amstelveenseweg lang! Mijn benen voelen inmiddels loodzwaar.

Dan is daar eindelijk het Stadionplein. Ruim 2 uur geleden was ik hier ook. Ik zie mensen voor me door de Marathonpoort lopen. Ik verzamel mijn laatste krachten en loop met opgeheven hoofd het Olympisch Stadion binnen. Halverwege de atletiekbaan wacht de finish. Aangemoedigd door de mensen op de tribune loop ik de laatste meters naar de finish. Ik ben stuk, voel overal pijn en ben uitgeput. Ik ben gelukkig! Ik heb het gedaan! Maanden van voorbereiding vallen van mijn schouders. Wat een geweldige ervaring is dit.
Over een paar jaar kom ik hier terug voor de hele marathon!

- Annemiek